Wcześniejsze spotkanie „teoretyczne", które odbyło się 8 października, zostało przełożone na praktykę i więźniowie posadzili ponad sto drzewek. Więźniowie nie mieli łatwego zadania, ponieważ gleba w której mieli posadzić drzewka była kamienista, poprzerastana starymi korzeniami. Jeden ze skazanych wyraził obawę, że boi się, że nic tutaj nie wyrośnie, jednak efekty ich pracy były widoczne od razu. Więźniowie skrupulatnie usuwali kamienie, zwiększając szanse na przyjęcie się drzewek. Wspólnie udało się posadzić brzozy, dęby graby, klony, a także kaliny, leszczyny oraz wawrzynki.

      Mamy nadzieję, że zgodnie z mottem, które znalazło się na pamiątkowej tablicy – słowami Wojciecha Bogusławskiego Milsze jest człowiekowi jedno drzewo, które sam zasadził, niż cały ogród przez innych zasadzony – nasza wspólna akcja wzbudziła wśród więźniów poczucie odpowiedzialności za środowisko i uświadomiła im, że troska o otaczającą nas naturę to troska o nich samych, o ich zdrowie i dobre samopoczucie.